Ένα όργιο, ένας λύκος και ο Λουί Μαλ: νέοι τίτλοι για τις «Νύχτες Πρεμιέρας»!
Είμαστε λίγο πριν την τελική ευθεία του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας και αφού σας προϊδεάσαμε με τους πρώτους τίτλους και την πολυαναμενόμενη πρεμιέρα, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε μερικά ακόμα «φεστιβαλικά» χαρτιά!
Όπου και αν προβλήθηκε η ταινία τους ως τώρα, συζητήθηκε έντονα λόγω της εισαγωγής της, ένα 18λεπτο ντελιριακά γυρισμένο gay σεξουαλικό όργιο σε υπόγειο ενός sex club του Παρισιού, όπου από ένα σημείο και έπειτα η κάμερα εστιάζει στα βλέμματα των δύο πρωταγωνιστών που ενώ αρχικά βρέθηκαν εκεί για την απόλαυση του σεξ της μιας βραδιάς, ερωτεύονται με την πρώτη ματιά.
Είναι άδικο πάντως προς το υπόλοιπο κομμάτι του φιλμ να γίνεται αναφορά μόνο στην εισαγωγή, καθώς το σκηνοθετικό δίδυμο (Olivier Ducastel & Jacques Martineau) μας προσφέρει μια υπέροχη νυχτερινή βόλτα στους δρόμους της Πόλης του Φωτός, με το νεαρό ζευγάρι να προλαβαίνει μέσα σε μια ώρα περίπου (όλα συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο), να γνωριστεί, να καυγαδίζει όταν ο ένας αποκαλύπτει στον άλλον ότι είναι φορέας, όταν συνειδητοποιεί ότι έκαναν σεξ χωρίς προφύλαξη, να χωρίσει και τελικά να παρασυρθεί στην ενέργεια ενός μεγάλου έρωτα που φαίνεται να γεννιέται.
Δείτε το τρέιλερ εδώ:
Το Lights Out, μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες τρόμου της σεζόν, που φέρει το όνομα του Τζέιμς Γουάν (Insidious, The Conjuring) στην παραγωγή. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ και βασίζεται στο ομώνυμο μικρού μήκους του ίδιου, που γυρίστηκε πριν τρία χρόνια, διέρρευσε στο διαδίκτυο και έγινε viral, προκαλώντας τρομάρες σε εκατομμύρια θεατών. H ταινία σημειώνει εισπρακτική επιτυχία αυτή την περίοδο στο αμερικανικό box-office, έχοντας ξεπεράσει τα 50 εκατομμύρια δολάρια σε δύο εβδομάδες προβολής, ενώ έχει και την Κριτική με το μέρος της, πράγμα διόλου σύνηθες για το είδος του horror. Το Lights Out θα προβληθεί και αργότερα στους κινηματογράφους της χώρας μας από την Tanweer.
Μέχρι σήμερα οι αυτιστικοί στον κινηματογράφο παρουσιάζονται ως κάτι παράξενοι τύποι που μιλάνε μόνοι τους, βηματίζουν νευρικά, έχουν πρόβλημα κοινωνικοποίησης και κάποια απροσδόκητη δεξιότητα. Ποτέ δεν έχουν υπάρξει κεντρικοί ήρωες, αλλά μάλλον εκείνοι που βοηθούν τον βασικό ήρωα να αναπτυχθεί συναισθηματικά, να μεταμορφωθεί, να ωριμάσει. Μέχρι και η πιο γνωστή ταινία με αυτιστικό ήρωα, ο «Ανθρωπος της βροχής» (Rain Man), δεν αφορά τον ίδιο τον Ρέιμοντ (Ντάστιν Χόφμαν), αλλά το πώς η παρουσία του επιδρά στη ζωή και στην προσωπικότητα του μη αυτιστικού αδελφού του Τσάρλι (Τομ Κρουζ).
Με αυτά τα δεδομένα, το ντοκιμαντέρ του Ρότζερ Ρος Γουίλιαμς «Life Animated» αποτελεί τομή. Για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να δούμε τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό ενός αυτιστικού, πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον κόσμο, πώς προσπαθεί να συνδεθεί μαζί του και να λειτουργήσει μέσα του. Στο ντοκιμαντέρ, ο ίδιος ο Οουεν Σάσκαϊντ, αυτιστικός από τριών ετών, λέει την ιστορία του, περιγράφει τα συναισθήματά του και βλέπουμε τον τρόπο που διαχειρίζεται κρίσεις, καθώς η κάμερα τον παρακολουθεί σε μια καθοριστική χρονιά της ζωής του και της ζωής κάθε ανθρώπου: μετά την αποφοίτηση από ένα κολεγιακό πρόγραμμα για αυτιστικούς, καλείται να ζήσει μόνος του και να αντιμετωπίσει τον πρώτο του χωρισμό από ερωτική σχέση.
Δείτε το τρέιλερ εδώ:
Την έννοια του εφηβικού άγχους σ' ένα τελείως άλλο λέβελ θα περάσει η Γερμανίδα Nicollette Krebitz με τη νέα της ταινία, το Wild, που θα κάνει την πανελλήνια πρώτη του στις Νύχτες Πρεμιέρας το ερχόμενο φθινόπωρο (21 Σεπ – 2 Οκτ): ένα τυπικό μετεφηβικό λαβ στόρι, με μικρή του διαφορά το ότι το αίσθημα ανθίζει ανάμεσα σ' ένα κορίτσι, κι έναν λύκο που αντικρίζει τυχαία, περνώντας μια μέρα μπροστά από ένα ημιαγριεμένο αλσάκι.
Κάπως έτσι ημιαγριεμένα εκτυλίσσεται κι η σχέση τους, με την νεαρή Ania να ξεκινά την προσέγγισή της αφήνοντας ένα κομμάτι κρέας στα κλαδιά για να δελεάσει τον λύκο, με τον οποίο σταδιακά αναπτύσσει μια σχέση που, αν μη τι άλλο, θα δώσει στους φανατικά ζωόφιλους που θα βρεθούν στο κοινό, μια άλλη οπτική της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και την άγρια πλευρά της.
Η ολοένα αυξανόμενη εγγύτητα που αναπτύσσουν οι δυο πρωταγωνιστές, η Ania και ο λύκος, θα λειτουργήσουν ως αφορμή ώστε το σενάριο της Krebitz να εξερευνήσει ζητήματα όπως η ταυτότητα, η διαφορετικότητα, τα ένστικτα, η επιθυμία, και φυσικά η σεξουαλικότητα, σε μια ταινία που προκάλεσε βαβούρα όσο λίγες άλλες στο περασμένο φεστιβάλ του Sundance, και λογικό.
Δείτε το τρέιλερ εδώ:
To 80% των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει από Αμερική πλευρά, έχουν γραφτεί από μισθωμένους μουσικούς ή αλλιώς ...«Hired Gun». Ποιος δεν θα ήθελε να μάθει λεπτομέρειες για τις μέρες που μεσολάβησαν από τον τραγικό θάνατο του θρυλικού Cliff Burton των Metallica, μέχρι και την αντικατάσταση του από τον Jason Newsted; Ή τι συνέβη στον Ozzy και τους μουσικούς του μετά τον θάνατο του τεράστιου Randy Rhoads; Ποιος προσπάθησε να «μπει στα παπούτσια του»; Ή πώς δημιουργήθηκαν ύμνοι όπως το «Beat It» του Michael Jackson;
Το «Hired Gun», κατά πάσα πιθανότητα, θα σας κεντρίσει αρκετά το ενδιαφέρον και μένει να δούμε αν η αίσθηση που αποκομίσαμε βλέποντας το τρέιλερ, θα επαληθευτεί. Το αν, δηλαδή, θα καταφέρει να βρεθεί ανάμεσα στα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ της χρονιάς που διανύουμε. Και αυτό γιατί πέρα από τα τεχνικά μίας ταινίας, τα οποία μπορείς να τα κρίνεις αφού την παρακολουθήσεις στην ολότητα της, καταπιάνεται μ' ένα ζήτημα ταμπού της μουσικής που ακούμε: Τους μισθωμένους μουσικούς, τους session-άδες, τους roadies και εν γένει με όλους όσοι δεν πήραν ποτέ τα credits που τους αναλογούσαν για μουσικές που συνέθεσαν, απέδωσαν live, μόχθησαν και στην καλύτερη των περιπτώσεων είδαν τα ονόματα τους γραμμένα στα οπισθόφυλλα των δίσκων.
Hired Gun from Fran Strine on Vimeo.
Στο φετινό 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του φεστιβάλ Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας»,θα πραγματοποιηθεί ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του Λουί Μαλ. Οι εννιά μεγάλου μήκους ταινίες του Γάλλου δημιουργού, που θα προβληθούν από τις 29/9 μέχρι τις 2/10, θα είναι μια ευκαιρία για τους νεότερους θεατές (που αποτελούν το βασικό κοινό του φεστιβάλ) να γνωρίσουν το έργο του και για τους παλαιότερους να το επανεκτιμήσουν. Το αφιέρωμα πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Ο Μαλ υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές και χαμηλότονες φωνές του γαλλικού σινεμά από τα μέσα της δεκαετίας του '50 μέχρι το 1995, οπότε έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 65 του. Επηρεάστηκε από την ακρίβεια των κινήσεων της κωμωδίας του Ζακ Τατί, αλλά και από την πυκνότητα των εικόνων του Μπρεσόν· έζησε έντονα τη νουβέλ βαγκ, δεν ταυτίστηκε όμως απόλυτα μαζί της. Πολύπλευρα καλλιεργημένος, και χάρη της αστικής του κοινωνικής καταγωγής που του άνοιξε διάπλατα τον δρόμο στη μόρφωση, ήρθε σε επαφή με όλα σχεδόν τα κινηματογραφικά είδη, από το νουάρ μέχρι το ιστορικό δράμα.
Bαθιά ουμανιστής και ανήσυχος στο πνεύμα, χειρίστηκε με αξιοθαύμαστο τρόπο την κινηματογραφική γλώσσα ισορροπώντας σε αντιθέσεις. Ηταν τρυφερός και τραγικός, κλασικός και μοντέρνος. Ξεκίνησε την καριέρα του με ταινίες μικρού μήκους και το 1956 έγινε βοηθός του Ζακ Ιβ Κουστό στο ντοκιμαντέρ «Ο κόσμος της σιωπής», που βραβεύθηκε με Οσκαρ. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '70 μετακόμισε στο Χόλιγουντ, ξαναγύρισε όμως στη Γαλλία.
Αναλυτικά οι τίτλοι:
1. Elevator to the Gallows (Ascenseur pour l'échafaud) / Ασανσέρ για Δολοφόνους
2. The Fire Within (La Feu Follet) / Η φλόγα που τρεμοσβήνει
3. Murmur of the Heart (Le Souffle au Coeur) / Το φύσημα στην καρδιά
4. Lacombe, Lucien / Όνομα Λακόμπ, επώνυμο Λουσιέν
5. My Dinner with Andre / Το δείπνο μου με τον Αντρέ
6. Au Revoir Les Enfants / Αντίο παιδιά
7. The Lovers (Les Amants) / Οι Εραστές
8. Atlantic City / Ατλάντικ Σίτι
9. May Fools (Milou en mai) / Ο Μιλού το Μάη
Το τρέιλερ της ταινίας «Ασανσέρ για Δολοφόνους»
