Post Blue Velvet Days

Η ιστορία του κινηματογράφου είναι ένα ατέλειωτο ημερολόγιο γεμάτο κομμένες σελίδες απο σελιλόιντ. Εμείς που ονομαζόμαστε «κοινό» ποτέ δεν θα μάθουμε τι περιέχουν αυτές οι σελίδες, ποιος τις έκοψε και γιατί. Μπορούμε να φανταστούμε ότι εκεί θα διακρίνονταν καλύτερα τα ανομολόγητα πάθη, ότι θα θαυμάζαμε τις χαμένες ευκαιρίες για ενθουσιώδεις αισθητικές ανατροπές ή ότι θα κρυφογελούσαμε πίσω απο τις πιο προσωπικές στιγμές των δημιουργών.

Το αφιέρωμα Post «Blue Velvet »Days που προτείνουμε στις φετινές, επετειακές Νύχτες Πρεμιέρας μιλάει για κάποιες από αυτές τις κομμένες σελίδες της ιστορίας του κινηματογράφου. Δεν θα λέγαμε ότι αναφερόμαστε σε κάποιο κίνημα, αλλά περισσότερο σε μια τάση που υπήρξε στην Αμερική μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Μιλάμε για μια σειρά από τις πιο περίεργες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, λίγα μόλις χρόνια μετά το «Μπλε Βελούδο» (1986), και που επηρεάστηκαν από αυτό είτε καλλιτεχνικά είτε πιο έμμεσα, με την έννοια ότι αν δεν υπήρχε η επιτυχία της ταινίας του Ντέιβιντ Λιντς το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα έπαιρναν ποτέ και αυτές το πράσινο φως από τα στούντιο για να προχωρήσουν στην ολοκλήρωσή τους.

Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των φιλμ είναι ότι άσκησαν έντονη κριτική στο αμερικανικό όνειρο και ότι όλες τους υπήρξαν εμπορικές αποτυχίες, κοστίζοντας σε κάποιες περιπτώσεις τις καριέρες των δημιουργών τους.

Και παίρνοντας τη σκυτάλη από ένα κομμάτι του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου που διαπρέπει στο εξωτερικό και που χαρακτηρίζεται από τους ξένους δημοσιογράφους ως «weird», δηλαδή «αλλόκοτο», οι ταινίες του Post «Blue Velvet» Days αφιερώματος θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως οι πρώτες συντονισμένες απόπειρες μιας ευρύτερα weird θεματολογίας και αισθητικής, που την τελευταία εικοσαετία έχει απλωθεί σε όλες τις τέχνες, περνώντας από τα ανεξάρτητα και underground κυκλώματα μέχρι και τις πιο mainstream δουλειές δημιουργών όπως ο Τσάρλι Κάουφμαν, ο Σπάικ Τζόουνς και ο Γουές Αντερσον.

The Boy