Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας
aiff

Ο Μετρ της Σοφιστικέ Κομεντί

Εάν πάντα αναρωτιόσασταν για τις εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στo έργο του Γούντι Αλεν και του Γουές Αντερσον, βλέποντας οποιαδήποτε ταινία του Γουίτ Στίλμαν θα νιώσετε πως βρήκατε τον χαμένο κρίκο που συνδέει τους δύο σκηνοθέτες.

Εάν πάντα αναρωτιόσασταν για τις εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στo έργο του Γούντι Αλεν και του Γουές Αντερσον, βλέποντας οποιαδήποτε ταινία του Γουίτ Στίλμαν θα νιώσετε πως βρήκατε τον χαμένο κρίκο που συνδέει τους δύο σκηνοθέτες. Το «Metropolitan», η πρώτη ταινία του Αμερικάνου σεναριογράφου και σκηνοθέτη, ήρθε το 1990 να σαρώσει οτιδήποτε ήταν γνωστό για τις indie κομεντί μέχρι εκείνη τη στιγμή, εισάγοντας ένα πρωτοποριακό μείγμα χιούμορ, ιδιορρυθμίας και κοινωνικής κριτικής. Η ματιά του - ήδη εξαιρετικά ολοκληρωμένη για φιλμικό ντεμπούτο - περιλάμβανε πανέξυπνους και καυστικούς διαλόγους σε ρυθμό πολυβόλου (σχεδόν μία δεκαετία προτού ο Ααρον Σόρκιν επιβάλλει τους οσκαρικούς του κανόνες), οπτικό στυλιζάρισμα και μια αυτοαναφορική αίσθηση που πλέον βρίσκεις και στο τελευταίο sitcom που φιλοδοξεί να αποκαλείται meta-οτιδήποτε. Την ανελέητη και ξεκαρδιστική κριτική του στην μπουρζουαζία της αγαπημένης του Νέας Υόρκης ακολούθησε εντός της επόμενης δεκαετίας η ευρωπαϊκή «Barcelona» (1994) και το φιλόδοξο «Οι Τελευταίες Ημέρες της Ντίσκο» (1998). Κι αν το τελευταίο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα στο box office, μία θέαση σήμερα αποδεικνύει τη ρήση που θέλει τους μεγάλους δημιουργούς να βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους. Με ατάκες που τσακίζουν κόκαλα, καθώς ανατέμνουν μια ολόκληρη εποχή σε δίλεπτους διαλόγους, ο Στίλμαν κατοχυρώνει τον τίτλο ενός auteur του zeitgeist, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στους φανερά κατασκευασμένους κόσμους και το σχεδόν θεατρικό στήσιμο. Θα χρειαζόταν να περάσουν περισσότερα από 12 χρόνια για να μας χαρίσει ο Στίλμαν την επόμενη ταινία του: μία σειρά ατυχιών, ακυρωμένων πρότζεκτ και καθυστερήσεων στέλνει τις «Δεσποινίδες εν Συγχύσει» στο 2011 και δίνει -επιτέλους!- την πολυπόθητη αφορμή για μια συνολική εκτίμηση της έως τώρα καριέρας του. «Ξημέρωμα στη μεγάλη πόλη. Και υπάρχουν περίπου οχτώ εκατομμύρια ιστορίες εκεί έξω» λέει κάποια στιγμή ο Νικ στο «Metropolitan» - ο Γουίτ Στίλμαν τις ξέρει, και ελπίζουμε στο μέλλον να αφηγηθεί όσες περισσότερες μπορεί.

Φαίδρα Βόκαλη



    Hμερομηνία δημοσίευσης: 2012-09-08 17:57:42



    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

    Δεσποινίδες Εν Συγχύσει

    Δεσποινίδες Εν Συγχύσει

    Ένα θανατηφόρο τρίο φοιτητριών προσπαθούν να αλλάξουν το κλίμα στην πρώην ανδροκρατούμενη πανεπιστημιακή εστία που συγκατοικούν - με αμφισβητούμενα αποτελέσματα.

    Οι Τελευταίες Ημέρες της Ντίσκο

    Οι Τελευταίες Ημέρες της Ντίσκο

    Η Σάρλοτ και η Άλις είναι παλιές (άσπονδες) φίλες, που μετά το Πανεπιστήμιο βρίσκονται δουλεύουν ως βοηθοί στον ίδιο εκδοτικό οίκο και αποφασίζουν να συγκατοικήσουν στο Μανχάταν. Τι κι αν οι γονείς τούς πληρώνουν ακόμη το ενοίκιο; Οι ίδιες δεν νιώθουν καμία τύψη να ξημεροβραδιάζονται στην πιο καυτή ντίσκο της εποχής και να μπλέκουν σε ένα ατέλειωτο ερωτικό γαϊτανάκι με δεκάδες επίδοξους μνηστήρες - αλλά μέχρι πότε θα μπορούν να συνεχίσουν έτσι;

    Metropolitan

    Metropolitan

    Ο Τομ είναι ένας τυπικός μεσοαστός απόφοιτος του Πρίνστον στα τέλη της δεκαετίας του '80, που παρασύρεται από την διακριτική γοητεία της ΥΜΜ του Μανχάταν (Υψηλή Μητροπολήτικη Μπουρζουαζία, όπως την ονομάζει ένα άλλο μέλος της εν λόγω κάστας). Συχνάζοντας σε χορούς ντεμπιτάντ με τους νέους, εντελώς μεγαλοαστούς, και φαν ακρώνυμων σαν το παραπάνω φίλους του, ο Τομ φιλοσοφεί με τον faux αέρα της αυθεντίας που του παρέχουν τα νιάτα του και τα χρήματα των γνωστών του.

    Barcelona

    Barcelona

    O Τεντ είναι ένας Αμερικάνος πωλητής που εργάζεται με μετάθεση στη Βαρκελώνη και βλέπει τη ζωή του να γίνεται άνω κάτω όταν τον επισκέπτεται απροσδόκητα ο κρετίνος ξάδερφός του Φρεντ. Οι Τεντ και Φρεντ (στους ρόλους οι θαμώνες του στιλμαντικού κόσμου, Τέιλορ Νίκολς και Κρις Αϊγκεμαν) συνδέονται μονάχα από την παρήχηση των ονομάτων τους και την υποφαινόμενη συγγένεια, καθώς ως χαρακτήρες δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί.