Αφιέρωμα Αλμπερτίνα Κάρι

Η ιστορία της Αλμπερτίνα Κάρι μας γυρνάει πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1977, όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών χάνει τους γονείς της, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή. Οι γονείς της, Ρομπέρτο Κάρι και Ανα Μαρία Καρούσο, αριστεροί ακτιβιστές, εξαφανίστηκαν χωρίς κανένα ίχνος, εισάγοντας έτσι τα ονόματά τους στον μακροσκελή κατάλογο των αγνοούμενων και ταυτόχρονα στις πιο μαύρες σελίδες της πολιτικής ιστορίας της χώρας. Εκεί όπου οι κυβερνήσεις πέφτουν, η τέχνη ανέρχεται, και μετά από 31 χρόνια κατάφερε να εντάξει την Κάρι στις πιο φωτεινές σελίδες της καλλιτεχνικής δημιουργίας της Αργεντινής. Διεκδικώντας μία θέση δίπλα σε κινηματογραφιστές όπως ο Εκτορ Ολιβέρα και η Σουζάνα Μουνιόθ, η Κάρι κατάφερε μόλις στα 35 της να θεωρείται μία από τις πιο τολμηρές δημιουργούς της γενιάς της.

Η ίδια, εκκεντρική θαυμάστρια των play mobil, των κινουμένων σχεδίων και της Μπάρμπι, αρνείται πεισματικά τον ενήλικο κόσμο του καθωσπρεπισμού και των συμβάσεων που επιβάλει η κοινωνική ηθική. Ολόκληρη η φιλμογραφία της είναι αφιερωμένη σε όλους όσους νιώθουν ότι δεν ανήκουν πουθενά και βρίσκεται σε απόλυτη συνέπεια με την ιδιοσυγκρασία της. Πότε καταπιάνεται με την ανάπλαση παιδικών αναμνήσεων («Οι Ξανθοί»), πότε με σεξουαλικούς προβληματισμούς, σπιλώνοντας ανεπανόρθωτα την υπόληψη του απόλυτου κοριτσίστικου συμβόλου -Μπάρμπι- και πότε με τον θάνατο ως υπαρξιακό φόβο («La Rabia»). Κοινός παρονομαστής στο έργο της, οι οικογενειακοί δεσμοί, οι δυσλειτουργικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη τους που άλλοτε εκφράζονται εκδικητικά, άλλοτε αιμομικτικά και άλλοτε με φοβικά σκίτσα πάνω σε χαρτί σαν από κηλίδες μελάνης του Rorschach. Οι ήρωες, ενήλικοι κι ανήλικοι, αγγίζουν φευγαλέα την ευτυχία πάντα καμουφλαρισμένοι με την επίφαση της κοινωνικής γαλήνης. Με μόλις τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες στο ενεργητικό της και σύντομα ένα παιδί (μια και βρίσκεται στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της), η Κάρι ωριμάζει με κάθε δημιουργία της χωρίς να παύει να προκαλεί.