Η ΔΙΚΗ / THE TRIAL
Το φιλμ νουάρ βαδίζει χέρι-χέρι με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό στη δυστοπική μεταφορά της «Δίκης» του Κάφκα από τον μοναδικό ίσως σκηνοθέτη που θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της αποστολής. Ο Άντονι Πέρκινς δείχνει τη μεγάλη του υποκριτική κλάση σε μια σκηνοθετικά αποστομωτική αναπαράσταση της συντριβής του ατόμου μπροστά στα απρόσωπα εξουσιαστικά συστήματα. Μπορεί ο «Πολίτης Κέιν» να είναι για πολλούς η καλύτερη ταινία του Γουέλς, ωστόσο η «Δίκη» παραμένει μία από τις πιο μεγαλεπίβολες και φορμαλιστικά τολμηρές δημιουργίες του. Προλογίζει η δημοσιογράφος Τίνα Μανδηλαρά (24/09).
ΓΑΛΛΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ | 1962 |ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ | DCP | 119’ |ΑΓΓΛΙΚΑ
Λίγοι δοκίμασαν να μεταφράσουν κινηματογραφικά τον Φραντς Κάφκα. Πρώτος ανάμεσά τους, ίσως εύλογα ως πνευματικά τόσο συγγενής, ο Όρσον Γουέλς. Ο Γιόζεφ Κ. (Άντονι Πέρκινς) συλλαμβάνεται, οδηγείται σε δίκη και προδιαγεγραμμένο τέλος, δίχως ποτέ να μάθει το κατηγορητήριο. Ήταν ένοχος; «Ασφαλώς και ναι», έλεγε επιτακτικά, σαρδόνια (και ίσως αυτοβιογραφικά) ο Γουέλς καθοδηγώντας τον Πέρκινς.
Ένοχος της συνυπογραφής σε μια κοινωνία καθορισμένη από την πολυπλόκαμη, πανταχού παρούσα κρατική εξουσία – τον σταθερό εφιάλτη του δημιουργού. Που εδώ, εν μέσω τυπικών (γι’ αυτόν) προβλημάτων της παραγωγής, ανυψώνεται στην σκηνοθετική στρατόσφαιρα, στήνοντας ένα κλειστοφοβικό ντελίριο γοτθικού εξπρεσιονισμού, μια ταινία υπαρξιακού τρόμου, φωτογραφημένη έτσι που για μόνη φορά στην ιστορία του σινεμά η μάχη ενός χαρακτήρα με την σκηνογραφία απηχεί τόσο ασφυκτικά την θεματική της. Η.Δ.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Orson Welles
ΣΕΝΑΡΙΟ: Orson Welles, Pierre Cholot
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Edmond Richard
ΜΟΥΣΙΚΗ: Jean Ledrut
ΜΟΝΤΑΖ: Yvonne Martin, Frederick Muller
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Anthony Perkins, Orson Welles, Jeanne Moreau, Romy Schneider, Akim Tamiroff, Elsa Martinelli
