Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ / F FOR FAKE
Ο Όρσον Γουέλς ντύνεται ο τσαρλατάνος ταχυδακτυλουργός κι ο κάλπικος auteur που επιθυμούσαν οι επικριτές του. Αποφασίζει να μιλήσει για άλλους παραχαράκτες της Τέχνης και της Ιστορίας σε ένα αξεπέραστο δοκίμιο που κερδίζει όλο και περισσότερες θέσεις στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Όντας ένα δηλητηριωδώς αμφίσημο σχόλιο για την απάτη (και την απατηλή φύση του κινηματογράφου), το «F for Fake» αποτελεί το αυταπόδεικτο, όχι πλέον του ταλέντου, αλλά της ακαταμάχητης ιδιοφυΐας του Γουέλς.
ΓΑΛΛΙΑ, ΙΡΑΝ, ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ | 1973 | ΕΓΧΡΩΜΟ | DCP | 89’ | ΑΓΓΛΙΚΑ, ΓΑΛΛΙΚΑ, ΙΣΠΑΝΙΚΑ
Πολλοί υπέγραψαν φιλμικό δοκίμιο, είναι βάσιμες όμως οι αμφιβολίες αν ποτέ κανένα ήταν τόσο ανάλαφρο, παιχνιδιάρικο και, αναπόφευκτα, τόσο πολύπλευρα ευφυές όσο αυτό. Ο Γουέλς καταπιάνεται με τον Ελμίρ ντε Χόρι, ίσως τον διασημότερο πλαστογράφο έργων τέχνης, τον Κλίφορντ Έρβινγκ, συγγραφέα της δήθεν επίσημης βιογραφίας του Χάουαρντ Χιουζ, αλλά και την σύντροφό του, Όγια Κόνταρ, για να διηγηθεί μια ιστορία πάνω στην έννοια του αυθεντικού και στο, κατά Πικάσο, «ψέμα της τέχνης που αποκαλύπτει μια αλήθεια».
Το κεραυνόπληκτο μοντάζ, το ετερόκλητο πλήθος των εικόνων και των διηγητικών φωνών, η Βαβέλ της κατασκευής και του μπερδέματος της αλήθειας με το ψέμα, συνθέτουν ένα sui generis τεκμήριο του (κριτικά) επίκτητου της υπογραφής και του αληθινού βάρους της δημιουργίας. Ιδιοφυές, είπαμε αναπόφευκτα, όμως και σχεδόν παιδικά διασκεδαστικό. Η.Δ.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Orson Welles
ΣΕΝΑΡΙΟ: Orson Welles
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: François Reichenbach
ΜΟΥΣΙΚΗ: Michel Legrand
ΜΟΝΤΑΖ: Marie-Sophie Dubus, Dominique Engerer
