ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ / CHIMES AT MIDNIGHT
Αναγνωρισμένες πλέον από μερίδα κριτικών (αλλά και από τον ίδιο το σκηνοθέτη) ως η κορωνίδα του έργου του, οι «Καμπάνες του Μεσονυχτίου» ξεχωρίζουν από την υπόλοιπη φιλμογραφία του Γουέλς για έναν πολύ απλό λόγο. Στην πελώρια πινακοθήκη με τους χαρακτήρες απ’ τις ταινίες του, δεν υπάρχει δεύτερος που να ταυτίζεται με το δημιουργό τόσο όσο ο Φάλσταφ. Ο ευφυής, ματαιόδοξος, ξεπεσμένος και υπέρβαρος ευγενής γίνεται μέσα από ένα μνημειώδες σαιξπηρικό mash-up, το ανεστραμμένο είδωλο του ύστερου Όρσον, που έζησε για να νικηθεί από τα μεγάλα πάθη του.
ΕΛΒΕΤΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ | 1965 | ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ | DCP | 115’ | ΑΓΓΛΙΚΑ
Ο Φάλσταφ μιλά για το ασύμβατο εξουσίας και καλοήθειας («ένας βασιλιάς δεν μπορεί να είναι καλός»), μιλά για την ηθική διοίκηση που όμως αποτυγχάνει οικτρά στα ανθρώπινα, μιλά για το σινεμά και οπωσδήποτε προφέρεται συνταρακτικά ως προς τα γηρατειά και την αδυναμία τους. Ο Γουέλς κλείνει εδώ την σαιξπηρική του τριλογία και προτείνει το θηριώδες σαρκίο του προς βορά (ιστορίας και θεατή), αυτοδιαλυόμενος σε κάθε στροφή της πλοκής, προκειμένου να προικίσει την ιστορία του με νόημα και συναίσθημα.
Ο καλόκαρδος Φάλσταφ, με όλη την δειλία, τα μυθεύματα, τα κρασοπότηρα και τις περιπτύξεις του, είναι «ένας από μας», ένας παραμυθάς-σκηνοθέτης ακόμα-ακόμα, που έχει κάνει αυτά που άλλοι μόνο ονειρεύτηκαν και τώρα πια κατάκοπος αρκείται σε μικρές χαρές (για τον ίδιο) και μεγάλα παραμύθια (για τους άλλους) αναγνωρίζοντας πως οι κρίσιμες μάχες δεν μπορούν πια να δοθούν. Η.Δ.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Orson Welles
ΣΕΝΑΡΙΟ: Orson Welles
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Edmond Richard
ΜΟΥΣΙΚΗ: Angelo Francesco Lavagnino
ΜΟΝΤΑΖ: Fritz Muller
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Orson Welles, Jeanne Moreau, Margaret Rutherford, John Gielgud, Marina Vlady, Keith Baxter
