Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ / THE LAST PICTURE SHOW
Ο ταινιοφάγος Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, πνευματικό παιδί της Νουβέλ Βαγκ, αφού ακολούθησε τα βήματα των Γάλλων ομολόγων του που μεταπήδησαν από την κριτική στη σκηνοθεσία, έφτασε εδώ να καταθέσει το πρώτο σπουδαίο δείγμα γραφής του στο φρέσκο ακόμη κίνημα του Νέου Χόλιγουντ. Μια συνεισφορά καθοριστική, που έθεσε ασύγκριτα ψηλά τον πήχη για τις μελλοντικές ιστορίες ενηλικίωσης που θα κατέκλυζαν το σινεμά, μέσα από την αδιέξοδη πορεία μιας παρέας εφήβων που βαλτώνουν σε μια παρακμιακή πόλη του αμερικανικού Νότου. Καστ-καταλύτης, με τους Τζεφ Μπρίτζες, Σίμπιλ Σέπερντ, Έλεν Μπερνστιν, Κλόρις Λίτσμαν και Μπεν Τζόνσον να διαπρέπουν, και τους δύο τελευταίους να κερδίζουν δύο από τα οκτώ συνολικά Όσκαρ που διεκδίκησε το φιλμ.
ΗΠΑ / 1971 / ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ / DCP / 118’ / ΑΓΓΛΙΚΑ
Οι ζωές των ανθρώπων μιας μικρής κωμόπολης στο Τέξας των αρχών του ’50. Όταν το υλικό μιας σαπουνόπερας μεταρσιώνεται σε ύψιστη τέχνη. Ο 32χρονος Μπογκντάνοβιτς, στην δεκαετία που επιφύλασσε το πείραμα και την θραύση της κλασικής χολιγουντιανής φόρμας, αποφασίζει με αυθεντία φτασμένου ένα ασπρόμαυρο, παραδοσιακό φιλμ. Παίρνοντας συλλήβδην εκπληκτικές ερμηνείες από το καστ, σμιλεύει μια ρετρό φαντασία νοσταλγικού ρεαλισμού, αποχαιρετά εκ μέρους σύσσωμης της γενιάς του τους προγόνους που η δεκαετία του ‘70 θα εκθρόνιζε για τα καλά και ψιθυρίζει έναν ύμνο στο σινεμά τόσο συγκινητικό όσο και ανιδιοτελώς μεταμοντέρνο – η αναφορά στο «Κόκκινο Ποτάμι» του Χοκς είναι ενδεικτική. Ίσως ποτέ άλλοτε στο αμερικανικό σινεμά δεν κινηματογραφήθηκε έτσι ο χρόνος που περνά, τόσο πονετικά, τόσο αδυσώπητα απλά. Η.Δ.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Peter Bogdanovich
ΣΕΝΑΡΙΟ: Larry McMurtry, Peter Bogdanovich
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Robert Surtees
ΜΟΝΤΑΖ: Donn Cambern, Peter Bogdanovich
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Timothy Bottoms, Jeff Bridges, Ellen Burstyn, Ben Johnson, Cloris Leachman, Cybill Shepherd
ΠΙΤΕΡ ΜΠΟΓΚΝΤΑΝΟΒΙΤΣ (1939-2022)
Αμερικανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός και συγγραφέας/δημοσιογράφος με εκτενές έργο πάνω στην κριτική και την ιστορία του Κινηματογράφου. Αν και δεν έφτασε ποτέ στο ύψος του παρόντος, η φιλμογραφία του, που εξασθένησε εντελώς μετά τα μέσα του ’80, έχει επηρεάσει σωρεία μεταγενέστερων και χρήζει εν γένει επανεκτίμησης.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ (ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ)
1990 Texasville
1975 At Long Last Love
1974 Daisy Miller
1973 Paper Moon
1972 What’s Up, Doc?
1971 The Last Picture Show
